نسخه نهايي قوانين FA به طور رسمي تصويب و در دسامبر 1863 منتشر شد. برخي از تفاوت هاي قابل توجه با بازي مدرن در زير ذكر شده است:
هيچ تير عرضي وجود نداشت. گلها را مي توان در هر ارتفاع به ثمر رساند (مانند امروز در فوتبال استراليا).در حالي كه اكثر روش هاي دست زدن ممنوع بود ، بازيكنان اجازه داشتند توپ را بگيرند (به شرطي كه با آن دويده يا آن را پرتاب نكنند).
يك ضربه منصفانه با يك ضربه آزاد پاداش گرفت (ويژگي اي كه امروزه به شكل هاي مختلف در قوانين فوتبال استراليا ، اتحاديه راگبي و فوتبال آمريكا باقي مانده است).يك قانون سخت آفسايد وجود داشت كه بر اساس آن هر بازيكني كه از ضربه زن جلوتر باشد در موقعيت آفسايد قرار داشت (مشابه قانون آفسايد امروز در اتحاديه راگبي). تنها استثنا زماني بود كه توپ از پشت خط دروازه ضربه مي خورد.اين پرتاب به اولين بازيكني (در هر دو تيم) تعلق گرفت كه بعد از بازي توپ را لمس كرد. توپ بايد با زاويه اي راست به خط تماس پرتاب شود (مانند امروز در اتحاديه راگبي).هيچ ضربه كرنر وجود نداشت.
وقتي توپ پشت خط دروازه قرار مي گرفت ، وضعيتي شبيه به راگبي وجود داشت: اگر بازيكن مهاجم ابتدا توپ را بعد از خارج شدن از بازي لمس مي كرد ، تيم مهاجم فرصتي داشت كه ضربه ايستگاهي را از روي دروازه يك ضربه آزاد دريافت كند. نقطه پانزده يارد پشت نقطه اي كه توپ لمس شد (تا حدودي شبيه تبديل در راگبي است). اگر مدافع ابتدا توپ را لمس كرد ، سپس تيم مدافع توپ را از داخل يا پشت خط دروازه (معادل ضربه به دروازه) بيرون انداخت.هر بار كه يك گل به ثمر مي رسيد تيم ها تغيير مي كردند.قوانين براي دروازه بان ، مسئولان مسابقه ، مجازات نقض قوانين ، مدت زمان مسابقه ، نيمه وقت ، تعداد بازيكنان يا خطوط زمين (به غير از پرچم ها براي مشخص كردن محدوده منطقه بازي) هيچ گونه پيش بيني اي نداشت. )